ബാല്യം...

ഒരു നീണ്ട ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഉണര്‍ത്തിയതിന്റെ അനിഷ്ടത്തോടെ ഞാന്‍ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു..
വെളിച്ച്ം മൂലം എനിക്ക് കണ്ണുതുറക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല..
എന്തൊക്കെയോ ശബ്ദങള്‍ ചുറ്റിനും കേള്‍ക്കുന്നുഞാന്‍
പതുക്കെ കണ്ണൂകള്‍ തുറന്നു ചുറ്റും അപരിചിതമായ കാഴ്ചകള്‍ മാത്രം
നീണ്ട ഉറക്കത്തില്‍ കണ്ട സ്വപ്നങള്‍ മുഴുവനും ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയണം എന്നു തോന്നിഒരുപാട് നീയമങളുടെ ചട്ടക്കൂട്ടില്‍ ഇനി ജീവിതാന്ത്യം വരെ.....
സ്നേഹത്തിന്റെയും ശാസനയുടെയും ആ നീയമങള്‍ എന്നെ ഭരിച്ചുതുടങിഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കരഞാല്‍ വിശക്കുന്നു എന്നാണര്‍ധം,,,
അല്ലെങ്കില്‍ വിശക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമേ കരയാന്‍ പാടുള്ളു....
ഈ നീയമങള്‍ക്കെതിരെ ഞാന്‍ ശക്തമായി പ്രെതികരിച്ചു....
മുഷ്ടി ചുരുട്ടി ആവുന്ന ഉച്ചത്തില്‍ ഞാന്‍ മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചു
ഞാന്‍ പറയുന്നതു മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ എന്തോ?
അതിശക്തമായ ഈ വെളിച്ചം എനിക്കിഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല....
അതുകൊണ്ടു ഞാന്‍ എപ്പൊഴും കണ്ണുകള്‍ അടച്ചുപിടിച്ചിരുന്നു...
എനിക്കാ മങിയ ചുവപ്പു നിറമുള്ളവെട്ടം തന്നണിഷ്ടം
ആരോ എന്നെ എടുത്തു മാറോടു ചേര്‍ത്തു....
എനിക്കു നല്ല പരിചയമുള്ള ഇളം ചൂട്..,
ആ ചൂട് ഞാന്‍ പെട്ടന്നു തിരിച്ചറിഞു ഇത്രയും നാള്‍ എന്നെ ഉറക്കി കിടത്തിയ ആ ചൂട്...
സന്തോഷം കൊണ്ടാണോ എന്നെനിക്കറിയില്ല എനിക്കപ്പോള്‍ ഉറക്കെ കരയാനാണു തോന്നിയതു.
അപ്പോള്‍ എന്നെ മാറോട് ചേര്‍ത്ത് ആ അമ്രത് എനിക്ക് പകര്‍ന്നു തന്നു...
എപ്പോഴോ ഞാന്‍ ഉറങ്ങിത്തുടങി....
ഓരോബെന്ധങളും ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങി....
അല്ല എന്നെ പടിപ്പിച്ചുതന്നു...
എനിക്കിപ്പോഴും ചിരിക്കാനും കരയാനും മാത്രമേ അറിയൂ......